Het is 2016 en we zitten met mijn dochter bij de kinderarts, want ze herstelt niet goed na Pfeiffer. Na een uitgebreide bevraging is zijn oordeel: “er is niks mis met je dochter, ze heeft gewoon en hooggevoelig zenuwstelsel. Ze is HSP”. We worden naar huis gestuurd met de opdracht ons in te lezen en alles te laten bezinken en dan twee weken later terug te komen om te bespreken of wij ook denken dat dit het is en wat we daar dan mee kunnen.

De daaropvolgende twee weken lees ik alles wat ik erover kan vinden en het is één groot feest van herkenning. Ik herken in de omschrijvingen niet alleen mijn beide dochters, maar vooral ook mijzelf! Het heeft dus een naampje, dat wat ik ervaar, onder andere het aanvoelen van mensen en sfeer, het gevoelig zijn voor licht en geluid, het diep nadenken over dingen, subtiele signalen opvangen die anderen vaak niet zien, moeite hebben met grote groepen mensen, moe worden door overprikkeling.

Ik las ook dat HSP een kracht is. Nou, die herkende ik niet zo. Ik ervaarde het vooral als lastig. Ik werd soms overspoeld met indrukken,  voelde verwachtingen aan en wilde daar aan voldoen, voelde van alles waar ik me geen raad mee wist en ik wist me in groepen vaak geen houding te geven, dat alles maakte me ook vaak onzeker over mezelf.

Bovendien was ik zeer analytisch ingesteld, hoogopgeleid, deed ik heel rationeel werk en had ik veel mannelijke collega’s, waardoor ik ook gewend was om te analyseren, beredeneren, te bewijzen en te onderbouwen obv argumenten en dus vooral mijn ratio boven mijn (onbegrijpelijke) gevoel te stellen. Ik voelde mezelf vaak een wandelend hoofd.